– Dutch –
De eerste week van de worldrace is voorbij. We zijn halverwege trainingskamp en we verblijven in Jinja Uganda precies naast de rivier de Witte Nijl. Het uitzicht is ontzettend mooi! en er zijn overal verschillende soorten aapjes. Zo leuk om te zien! Het is ontzettend warm 32 graden, de perfecte plek om samen met mijn squad een aantal rustdagen te nemen. Om uit te rusten maar ook om alles wat er is gebeurd de afgelopen week te verwerken en overdenken.
Ik zat te denken waarover ik kon bloggen en toen besefte ik mij dat het leven in Oeganda zo anders is dan in Nederland. Vooral het opvoeden van kinderen gaat hier zo anders. In Nederland is het ieder voor zich en kun je het opvoeden van je kind heel goed zelf! Tenminste dat denken we altijd. En tuurlijk, het gaat het meeste van de tijd ook erg goed! En het liefst horen we de meningen van anderen niet.
In Oeganda is het totaal het tegenover gestelde. Het kind wordt door de community opgevoed. Als een kind valt laat je het niet liggen en kijk je niet eerst of de papa of mama in de buurt is je pakt het kind gelijk op en brengt het terug naar het huis waar het hoort. Waarna je vriendelijk gegroet en bedankt wordt voor het verzorgen van het kind.
Ik ging samen met mijn team naar de markt en onderweg zag ik een mama lopen met twee kindjes – lees een op de rug in een doek en de ander op de buik dragend – allebei de kindjes waren ontzettend moe – Ik vroeg hoe het met haar ging, ze was al een half uur zo aan het lopen. Haar naam was Moniqua. Ik vroeg of ik een van de kindjes voor haar kon dragen en nam de grootste over. Samen pratend liepen we naar de markt waar we allebei moesten zijn. Onderweg viel het jongentje met zijn hoofd op mijn schouder in slaap. Ik ben verliefd op Afrika’s manier van opvoeden. Er is geen wantrouwen maar vooral vertrouwen in een andermans kunnen. De kindjes zijn totaal niet eenkennig en zijn zo lief en leuk!
De ouders lijken ook veel minder stress te hebben en laten kinderen lekker op onderzoek uitgaan. Buren, opa’s en oma’s, oom’s en tante’s, broers en zussen letten op de kleintjes.
Zelfs ‘vreemden’ letten op de kindjes en brengen ze terug naar waar ze horen.
Ik ben verliefd.
in christus, Agnes
– English –
First week of the worldrace is passed. Were halfway trough trainingcamp and currently staying in Jinja Uganda next to the river the white nile. The view is amazing! And there are monkeys all over. And its 32 Celsius. The perfect place to celebrate a couple of Sabbaths days. To rest and overthink everything that has happens the past week.
I was thinking what i could blog about, then i realised that life in Uganda is so different than in the Netherlands. I noticed the way they raise a child is so different. In The Netherlands you basically are raising your child by your own and everyone is raising their child differently and we have all opinions on how we should raise our child. And we criticize the way others do. And sure! We all do great, in a different way. In Uganda it is the society and community that raises the child. If you see a child fall and no one is around you pick the kid up and bring it back to the mam or dad. You don’t look first if you may or may not can help the child you just do. And when you bring it to the mam or dad you will be greatly be thanked for it.
I went to the market with my team and on the way there I saw a mam walking the way we were walking with to children. One tied on her back and the other she held on the front. Both of the children were so tired they were almost sleeping. I asked the mom how she was doing and asked her name it was Moniqua she was already walking for half an hour from up the hill. I asked her if i could carry one of her kids to the marked and she gave me one. We kept talking and on the way this young man fell asleep on my shoulder. I’m in love on the way they raise their kids here. This is so wonderful. The kids here are so loving and are not afraid of strangers like most kids are in The Netherlands.
The parents seem to have less stress about raising their kids. Everyone is watching their kids. Neighbors, grandparents, uncles and aunts, older siblings. Even ‘strangers’ are paying Attention.
I love.. Lets learn.
in christ, Agnes
