-English version to come…-
De Mamare is een rivier die uitmondt in de Amazone. De Mamare wordt omringd door kleine dorpjes, waarvan Canmiaco er een is, de woonplaats voor onze 10e maand van dit WorldRace avontuur.
Canmiaco, een plek dat over land alleen te bereiken is via modderachtige zandwegen, 3 uur van de bewoonde Boliviaanse wereld vandaan.
Daar gingen we dan eind maart met een hele oude truck volgeladen met matrassen voor onze hosts (die tot nu toe op een hardboard hebben moeten slapen), onze backpacks, drie teamgenoten in en drie van onze teamleden achterin de open truck. Onderweg zien we veel groene jungle met tropische vogels (waaronder papegaaien! ), hagedissen, krokodillen, jungle marmotten en een slang. De truck die van ellende bij uit elkaar valt stopt er zo’n 10keer mee onderweg. Met wat sleutel en duwwerk krijgen onze mannen hem toch weer aan de praat.
Van tevoren waarschuwden onze organisatie en de lokale mensen ons al dat het in de jungle krioelt van de muggen en andere stekers en het er behoorlijk warm is. Ja, dat merkten we meteen de keer dat ik de jungle ‘wc’ gebruikte. Deze maand zou er een worden met een moeilijkheidsgraad 5 (maximum) werd ons gezegd. Door de vele insecten en warmte. Ons leiderschap zag dit team helemaal als geschikt voor deze taak (wat een eer), maar mochten we het toch niet redden dan was er een escape naar Trinidad, een stad 3 uur daar vandaan. …A fine, uren later komen we dan uiteindelijk aan in Canmiaco! We worden warm onthaald door de Pastor Alexy en zijn vrouw Daidy + dochter Maite. Zij zullen onze contactpersonen zijn voor deze maand. Wat een mensen vol passie om in deze plaats een kerk/community op te zetten. Erg inspirerend te zien hoe ze er volop vol gaan en bemoedigd zijn door ons bezoek dat langer gaat duren dan de meesten die hun bezoeken. (Ze vertelden dat de meeste mensen het nooit zo lang uithouden, oeps)
Pastor Alexy heeft veel visie voor de vele kinderen en jeugd die de kerk nu vooral bezoeken. Zo kappen we wat jungle rondom de kerk voor een volleybal veld, schilderen de kerk nadat deze even geleden een meter hoog onderwater gelopen is en bouwen we veel connecties door huisbezoeken te doen.
Van alleen deze huisbezoeken kan ik een hele blog vol schrijven, want wat een lokale taferelen maakten we mee, je wordt altijd gastvrij ontvangen, de hele familie is thuis, kinderen aan de borst, omringd door loslopende eenden, kippen, varkens, honden, paarden en koeien. En vers geschoten (3 dagen geleden) tijgervellen aan de waslijn, want die aten alleen maar de varkens op wat mensen hun levensinkomsten zijn.
De eerste tijd merkten we dat de mensen vrij gesloten waren en was het vooral een eenrichtingsgesprek over Canmiaco, de kerk en het geloof opzich. Over de tijd heen, met gebed voor open harten merkten we meer openheid en hebben we mogen zien hoe God harten aanraakte, mensen Gods vrede, vreugde, vrijheid en genezing mochten ervaren. We zagen hoe God een vrouw die door reumatische klachten haar vingers niet kon bewegen genas, de pijn verdween en haar vingers weer kon bewegen!!
Er kwamen gedurende de tijd dat we er waren al meer volwassenen naar de kerk, waar Pastor Alexy erg blij mee was. De vele jongeren in zijn kerk zijn een zegen, de nieuwe generatie en zo belangrijk, maar het is zo goed als de ouders van deze jongeren een voorbeeld van God neerzetten voor hun gezinnen. Ons leventje daar was erg basic, zo hadden we bijvoorbeeld maar 3 uur per dag elektriciteit, geen contact met de buitenwereld middels internet, een vlieg en muggenrijke gat in de grond als toilet en geen stromend water..
Als je wilde douchen hadden we twee opties, of met wat emmers (bruin) water uit de kreek in de buurt halen om je daarna wat ‘schoner’ te voelen of… Zwemmen en wassen in de Mamare!!!
Die laatste optie was hetgeen waar de mensen in Canmiaco vooral voor kozen en zo zwommen we bijna dagelijks in de snel stromende Mamare, vol met piranha’s en anaconda’s. Aaaaahhh.
Dank u God, iedereen is na 3 weken in 1 stuk, zonder gekke ziektes en met een hard vol avonturen aangekomen in de bewoonde wereld.
Er zijn daaaaaaagen, mokken vol thee en stukken chocola nodig om al onze avonturen van alleen al deze afgelopen maand te kunnen delen (tarantula spin in de keuken, bijna schipbreuk op de Mamare en harten die voor Jezus kozen).
DANK voor jullie zo belangrijke gebeden en steun!!
We hebben erg genoten van de tijd die we afgelopen maand in Peru met onze beide ouders mochten spenderen en waren ‘jaloers’ en blij dat ze ons voor mochten gaan om verslag te doen in onze kerk in Almkerk. Al jullie berichten en kaarten waren zo’n kado!
Morgen vertrekken we voor de nodige reisdagen in de bus en vliegtuig naar het meest zuidelijke puntje van Chile; Punta Arena’s. Daar gaan we ons na 10maanden zomer inpakken in winterse kleding (2 graden) en mogen we een community helpen die het momenteel mentaal erg zwaar heeft. Op naar de laatste maand (11) van de WorldRace.
We love you!!
R & E
