Het is al even geleden dat we een blog hebben geschreven. De vorige was nog een verlate van de geweldige tijd tijdens maand 3 in Malawi.
Sindsdien zijn we namelijk geen vrienden geweest met het internet. Nee, ‘t liet ons steeds in de steek, doordat er geen wifi te vinden was (Afrika he!), onze email op de computers in het internetcafe een beveiligscontrole aangaf die we niet doorkwamen (?!) en het beetje internet dat er te vinden was sluipend langzaam was. Wel frusti.. Enfin we konden dus wel echt aanwezig zijn waar we waren, zonder al te veel bezig te zijn met andere dingen.
We werkten in Zambia samen met Laurence, de locatieleider van ‘Africa vision of hope’ in Mzuzu. En woonden samen in een huis met zijn familie, bestaande uit zijn vrouw Elisabeth en hun vijf kinderen. Wat een leuke en leerzame team/familie tijd gaf om van zo dichtbij samen te leven, koken, werken etc. Er waren twee kamers voor ons als team, wat betekende dat Ralph en ik geen eigen ruimte samen hadden.
We gaven dagelijks les op de school van de organisatie, die ervoor zorgt dat meer dan 300 kinderen vanuit de minderbedeelde gezinnen, vanuit de ‘getto’ dagelijks naar school konden en een maaltijd ontvingen (voor sommige de enige maaltijd van de dag). We konden de leraren wat ondersteunen door lessen Engels , bijbel, en andere vakken te geven.
S’middags gingen we geregeld de ‘getto’ in met de vele Afrikaanse hutjes dichtbij elkaar met het team en Ralph met zijn gitaar. Dat vond ik absoluut het leukste om te doen. De overenthousiaste begroetingen die je krijgt. De lachende gezichten, rennende kinderen die elkaar optrommelen omdat er ‘muzungu’s’ (blanken) zijn. Zo heb je binnen een mum van tijd tig mensen die allemaal willen luisteren naar wat je te zeggen hebt of gaat doen. Want HA! niemand sprak engels daar, dus extra leuk dat communiceren met gebaren een lach en lichaamstaal. En gelukkig een vertaler soms! We zongen, dansten (zie deze video https://vimeo.com/143888458) en vertelde het goede nieuws dat Jezus naar de wereld is gekomen om ons te redden van onze verkeerde dingen en afstand naar God hierdoor, de dood die wij daardoor verdienen op zich genomen heeft, is opgestaan en DE levende hoop is die ze nodig hebben. En dit alles omdat God zo zielsveel van hen houdt! We zagen mensen reageren om de oproep om Jezus aan te nemen als hun God en Vader in hun leven.
We baden voor de genezing van zieken. En zagen vele wonderen en bevrijdingen voor onze ogen gebeuren. (bekijk hier een video waarin teamgenoten vertellen van hun belevenissen met God https://vimeo.com/142118087 ) God is goed, leeft en wil door jou en mij heen werken. Die samenwerking is zo gaaf en aanmoedigend voor alleen maar MEEER! Doordat je blank bent trek je zo snel mensen dat het zo gemakkelijk was om contacten te leggen. De mensen zijn geweldig gastvrij, zo vriendelijk en swingend. Dat maakt Afrika zo speciaal.
We hebben 3 dagen achtereen mogen bidden voor Esther, een meisje van 19jr dat sinds 10jr lijdt aan mentale problemen. Ze hoort stemmen, is erg agressief en kon hierdoor geen dagelijks leven leiden als dat van een gemiddelde 19 jarige jonge meid. We baden voor vrijheid, vrede en meer van God in haar leven, hart en huis. We voelden zo tastbaar de compassie die God voor haar heeft. En hoorden een paar dagen later van haar moeder dat ze na ons bezoek na 6 dagen weer was gaan eten (dit deed ze ineens niet meer vanuit een opdracht en onrust) en ze zoveel rustiger was. De stemmen in haar waren gedimd.
Ook hebben we mogen spreken in de kerk, onder de jeugd, kinderen, mannen, vrouwenprogramma’s. Ik liep op een dag met een levende kip in mn handen en mn Afrikaanse wikkelrok naar de vrouwenconferentie, waar ze de kip wilden slachten. Toen midden op de weg mn wikkelrok plots afviel. Hmm daar stond ik dan met een tokkelende kip… 🙂 Zeker, mijn ultieme Afrika ervaring.
Een van de laatste dagen daar in Mzuzu kreeg mn teamgenoot Katelyn het op haar hart om een middag te organiseren voor de straatjongens die we steeds ontmoeten, al bedelend, bij de supermarkt. We namen ze mee naar een park, zongen samen, hadden lol en warm eten met een colaatje. De jongens en wij genoten er van! De kerk waar we mee werkten neemt deze jongens verder onder hun hoede. (bekijk hier een video van deze missie https://vimeo.com/143893910 )
Ik heb hiervan veel geleerd wat je kan bereiken op een kort termijn missie, zoals wij doen maandelijks in een nieuw land. En heb mezelf vaak de vraag gesteld ‘waarmee kan je echt helpen??’, heb hierop geen heldere antwoorden. Je volgt je hart en haakt tijdelijk aan bij lokale mensen vol lange termijns visie. Ik zie hierdoor echt de positieve mooie kanten van lange termijn missies.
Na deze maand 4 kwam de mededeling dat de teamsamenstelling zou veranderen. En er drie mensen vanuit ons gehele groep (53) opgeleid zouden worden als ‘squadleiders’, omdat de huidige drie ‘oud-worlracer-squadleiders’ na maand 5 naar huis gaan. Squadleiders leiden de gehele groep van 53 mensen. We hebben een bijna nieuw team met Paul, Anna en 2 anderen vanuit ons oude team: Deb en Justin. Ralph is aangesteld als teamleider van dit team. Wat hij al voorzag en een erg mooie nieuwe uitdaging vind.
De afgelopen 4 maanden met team Galene zijn heel goed en leerzaam geweest. Het heeft ons zoveel geleerd over het leven in een groep, het liefhebben zoals ons opgedragen wordt in elke omstandigheid en het samenwerken met mensen met verschillende achtergronden. Het is jammer om dit achter ons te laten, maar zien ook uit naar de komende tijd, de verfrissing in deze gedeeltelijk nieuwe samenstelling.
Dit was Afrika.. want….
Inmiddels zijn we, na een hele lange reis van 76 uur waarin we 5 verschillende vliegtuigen van binnen hebben gezien, aanbelandt in Zuid-Oost Azie, ons 3e continent van de Race. Een continent wat ons beiden hart al heeft door de ervaringen die we er hebben opgedaan in eerdere tijden. We gaan deze maand vooral veel praktisch constructie werk doen. Waar we en het gehele team naar uit ziet!
Bedankt voor jullie meeleven, opbouwende lieve berichtjes en gebeden.
Keep up the good work over there!
HUG, R & E
