English version below
Ongeveer een maand geleden maakten we de switch van Centraal-Amerika naar Azië. Maand 6 brachten we door in Ratchaburi, Thailand en nu zit ik op mijn bed in een hostel in Chinatown in Kuala Lumpur, Maleisië. Maand 7.. Wow.
Maand 6 was een geweldige maand, met veel nieuwe ervaringen. Nog nooit eerder was ik aan deze kant van de wereld. De eerste dagen kregen we een snelcursus in de Thaise cultuur. Bijvoorbeeld, voeten zijn een taboe. Het laagste van uw lichaam, dus ook het onzuiverste. Het hoofd daarentegen als hoogste krijgt de tegenovergestelde aandacht. Daaruit volgden kleine regeltjes als ge moogt nooit met gestrekte benen zitten, want dan wijzen uw voeten naar iemand anders. Ge moogt niks op de grond verschuiven met uw voeten, nergens overheen stappen,… Niet iemands hoofd aanraken, tenzij van kleine kinderen enz.. Het was aanpassen geblazen. Ze leerden ons ook de groet sawadeekah, met bijhorende buiging.
Ik had nog maar net de les achter de kiezen en toen moest ik naar het ziekenhuis. (Daarover later meer) Ik kwam aan en had het gevoel dat ik alles misdeed. Ik was al vergeten met welk woord we moesten groeten. Ik kreeg papieren in mijn handen geduwd en kon dus ook de buiging niet tegoei maken. Ik wees naar onze vertaalster en deed teken of ze kon komen met mijn handpalm omhoog in plaats van omlaag.. Ik vroeg me af hoeveel mensen ik al beledigde op dag 1.
De rest van de maand was gelukkig beter haha. Mijn team werkte samen met de organisatie Ywam en het was plezant. We kregen heel uiteenlopende dingen te doen en zo vloog de maand om. We bezochten gevangenissen en jeugdinstellingen, deden een wekelijkse talkshow op de radio, organiseerden een wekelijkse namiddag voor kinderen uit de buurt, bezochten een Birmees vluchtelingenkamp… Van alles wat. Vooral de mannen gevangenis heeft veel indruk op mij gemaakt. Het leek alsof ik prison break instapte. (De gevangenis was een mix tussen de gevangenis van seizoen 1 en 3.) We wandelden doorheen de gevangenis, mannen staarden en riepen, tot in een open ruimte waar zo een 50 christen mannen op ons wachten. Wow. Mannen die in de boeddhistische gevangenis tot geloof zijn gekomen, mannen die zich afkeren van hun oude leven en de weg die iedereen neemt. We deden samen met hen een soort van dienst en het heeft zeker zijn indrukken nagelaten.
Zoals ik al zei heb ik in Bangkok al op de eerste dag een bezoek aan het ziekenhuis gebracht. In Guatemala was ik ziek geworden. Eerst leek het gewoon verkoudheid, dan werd het hoesten erger en kreeg ik koorts. Uiteindelijk werd het een bronchitis en bleef ik ongeveer een week in bed liggen. Daar kwam nog eens bovenop dat ik ringworm had. Ik ging naar de dokter in Guatemala. Hij was erg blij met de eerste Europeaan ooit in zijn praktijk en bleef maar selfies met mij nemen. Na het doktersbezoek en de nodige medicatie, ging het beter. Tot ik onderweg naar Azië uitslag begon te krijgen. Toen ik in Bangkok aankwam was het vanuit mijn oksel verspreid over mijn arm en buik. En oh het jeukte. Het warme en vochtige klimaat in Thailand hielp niet! De dokter in Bangkok zei dat het een allergische reactie was op de medicatie voor ofwel mijn longen of ringworm. Maar met de nieuwe medicatie en pillen tegen de allergie ging het nog niet beter. Dus een week later ging ik terug, de uitslag was nog verder verspreid ondertussen. Ik kreeg een nog grotere hoop pillen mee naar huis en als dat niet hielp, dan zouden ze een huidonderzoek doen. Gelukkig hielpen de pillen!! De grote dosis had wel een effect op mijn mood maar de uitslag werd snel minder! Juuij! Helaas een grote hap uit het budget weg aan ziekenhuiskosten, maar daar was geen ontkomen aan.
Voila, hier zijn we dan in maand 7. Mijn team is weer veranderd want deze maand vormen alle mannen 1 team, manistry zoals ze dat noemen. De drie meisjes van mijn vorig team zijn dus gebleven en we hebben er drie extra bij. 7 meisjes in totaal.. Onze opdracht deze maand is het zoeken van nieuwe organisaties waarmee de world race in de toekomst kan samenwerken. Op dit moment zitten we in de hoofdstad Kuala Lumpur en proberen we vanuit hier connecties te maken. Maar het kan zijn dat we de organisaties gaan bezoeken als contact is gelegd en gaan rondreizen. Op het einde van de maand hebben we onze 3e en voorlaatste debrief! We zitten over de helft en dat is duidelijk te merken in de conversaties. Er wordt veel gepraat over thuis en wat na de race. Toch zijn 5 maanden nog lang en ik wil daarom focussen op de plek waar mijn voeten zijn. Heimwee heb ik niet echt, maar af en toe begin ik wel te denken, oh mijn eigen bed, de badkamer thuis, de gevulde ijskast, familie en vrienden, gaan tennissen, enz… Maar dat zal er allemaal nog zijn over 5 maanden en dit maak ik nooit meer mee. Dus dan kijk ik eens om me heen en denk ik, ik ben in freaking Maleisië! En dan gaat die bui snel over haha.
Zo, dat was het alweer! Tot schrijfs..
About a month ago we made the switch from central-America to Asia. We spent month 6 in Ratchaburi, Thailand and right now I’m on my bed in a hostel in Chinatown in Kuala Lumpur, Malaysia. Month 7 .. Wow.
Month 6 was an awesome month with a lot of new experiences. Never before did I make it to this side of the world. The first days we got a speed course in Thai culture. For example, feet are a no no. It’s the lowest part of your body and therefor the most unclean. The head on the other hand, gets the opposite attention as being the highest. Out of this come small rules like never sit with your legs stretched out, cause then you’ll feet will point to someone. Don’t move things around on the ground with your feet, don’t step over things or persons, … Don’t touch someone else’s head, unless it’s a little kid, … Lots of changes! They also teached us the greeting sawadeekah with complementary bow.
I had just received the lesson when I had to go to the hospital. (More later about that) when I arrived I had the feeling that I was doing everything wrong. I already forgot the word to greet. They handed me a lot of paperwork so I couldn’t do the bow properly. I pointed at our translator and did the sign to ask if she could come closer with my palm up instead of down.. I wondered how many people I offended on day 1.
Thankfully the rest of the month went better, haha. My team worked together with the organization ywam and it was a lot of fun. We got to do very different things and this made the month pass by very quickly. We visited prisons and juveniles, did a weekly talkshow on the radio, organized a weekly afternoon for kids out of the neighborhood, visited a Birmese refugee camp, … A little bit of everything. The men prison made the biggest impression on me out of all of this. It felt like walking into a scene of prison break. (The prison was a mix between the one out of the first and third season.) we walked through the prison with men staring and shouting, until we arrived in open room with 50 Christian men waiting for us. Wow. Men who came to Christ in a Buddhist prison, who turned a way from their old lives and the road every one walks on. Together we did a service of some sort and it definitely left a impression.
Like I said before, I had to visit the hospital at my first day in Bangkok. I got sick in Guatemala. First it just seemed to be a cold, then the coughing got worse and I had a fever. Finally it became a bronchitis and I stayed in bed for a week. On top of that I also had ringworm. I went to the doctor in Guatemala. He was very happy to have his first European patient and he kept taking selfies with me. After the doctors visit and the necessary medication, I got a lot better. Until we were on our way to Asia and I started to get a rash. When we arrived in Bangkok it had already spread from my armpit all over my arm and belly. And how it itched! The hot and humid climate in Thailand didn’t help at all. The doctor at the hospital in Bangkok said it was an allergic reaction to either the medication for my lungs or ringworm. With the new medication and allergy pills weren’t working. So a week later I went back, the rash had spread even more over my body. This time I got an even bigger pile of medicine and if that wasn’t going to help they would do a skin examination. Thankfully the pills worked!! The huge amount of pills did have its effect on my mood, but the rash went away quickly! Yess! Sadly this also meant that a big amount of my budget went towards hospital costs, but it was needed.
Here we are in month 7. My team changed again, because all guys make up one team this month, they call it manistry. I stayed with the 3 girls of my last team, but we got 3 new girls. 7 girls in total… Our mission this month is to find new organizations for the world race to work with in the future. At the moment we are in the capital trying to make connections. But it could be that we will travel around to visit the organizations once the connections are made. At the end of the month we have our third debrief out of 4! We passed the halfway point and it is noticeable in the conversations. People talk a lot more about home and life after the race. But 5 months is still a lot and I want to focus on the place where my feet touch the ground. I’m not really homesick but sometimes I catch myself thinking about my own bed, the bathroom at home, a filled refrigerator, family and friends, being able to play tennis, … But that will all still be there in 5 months and this I only get to experience once. So then I take a look around me and think, I’m in freaking Malaysia! And then the mood changes quickly haha.
So this was it for now! Until the next time..
